Tekst: Anneke de Nobel
Bron: Digitale Wijkkrant Haarlem-Oost
Foto: via Marry Spijkerman
Een mooi zicht op de nieuwbouw in de Slachthuisbuurt. De Richard Holkade en Willem Pijperstraat liggen er gloednieuw en kaarsrecht bij, er wordt hard gewerkt om de buurt een beetje toonbaar te maken.
Zo midden jaren 50 was de omgeving van de Prins Bernhardlaan een grote bouwput. De woningbouwvereniging Patrimonium bouwde zo’n honderd portiekflats met drie- en vierkamer-woningen. Op deze foto, die Marry Spijkerman mij toestuurde, is te zien hoe de grond bouwrijp wordt gemaakt. Kwamen daar de schooltuinen niet?
Op de achtergrond het kerkje van Ir. Boeijinga, dat nu net verlaten is door de krakers en waar Pré Wonen begint met de verbouwing tot kantoorruimte. De kerk is behouden gebleven terwijl het in eerste instantie op de nominatie stond om te worden gesloopt.
Ik heb vernomen dat er vleermuizen in huizen die niet gestoord of verjaagd mogen worden. Als de verbouwing klaar is, komt op het plantsoentje voor de kerk het buurtkunstwerk ‘De Haarlemse Bollen’ te staan,waar de kunstenaars Hannes Kuiper en zijn vrouw Christine Peursum nu nog aan werken in De Hamelink.
Groet van Anneke
14 juni 2010
________________________________________
Op de voorgrond zijn de paaltjes uitgezet voor de flats in de Hannie Schaftstraat, welke nu ook weer gesloopt gaan worden.
De schooltuinen kwamen iets meer naar links achter de zandheuvels.
O, ik moet naar huis, mijn moeder staat op het balkon te zwaaien!!!
mijn E-mailadres staat verkeerd weergegeven,achter nobel komt 1,dus a.de.nobel1@kpnplanet.nl.Ik kreeg ook al geen mail de laatste tijd.Groet van Anneke.
Heb gehoord dat de eerste flats, van deze kwaliteit gebouwd werden in Siberie, en dat, zonder issolatie, 35 graden onder nul.
gelukkig gaan deze tochttunnels weg.
Ach, u overdrijft het wel een beetje, meneer Swart, vind ik! Mocht er wat sprake zijn geweest van enige lichte ”natuurlijke ventilatie”, dan was dat zomers in ieder geval een erg aangename!
Het huis ”ademde” en was niet zo ”potdicht” geisoleerd, zodat je regelmatig met pijn in je hoofd liep. (Gebeurt tegenwoordig nogal eens!)
En als het ‘s winters dan eens keiharde stormde met lage hele temperaturen… mmmwahhgg… dan legde je wat kranten-proppen voor de deur-kieren, en zo… Of je deed dikke gordijnen dicht!
Dan werd er hete chocolademelk gemaakt door moeders…, zette je de kolenkachel lekker hoog en kroop je dicht tegen elkaar aan, of ging ervoor liggen… Dat gevoel heb ik nooit meer zo gevoeld.
Nou, IK heb nooit last van enig ”wind-tunnel-effect” wat u beschrijft, gehad, hoor! Toen was niet alleen ”geluk nog heel gewoon”, maar ook de bijbehorende romantiek! Beetje kachel opporren..
Die tijd, dat gevoel, komt nooit meer terug, maar zolang die flat er staat denk ik er nog altijd met weemoed, emotie en een nostalgisch gevoel aan weleer terug en met mij vele flat-bewoners!
Maar u mag gerust uw mening geven, hoor! Ik wilde slechts eens de leuke ”neven-effecten” van een lichte ”natuurlijke ventilatie” er tegenover zetten… Begrijpt u ook beetje die ”andere kant?”
Och… hoe vaak stormde het? Dikke geitenwollen sokken aan, of pantoffels en ‘s avonds een kruik in bed… nou, het was best uit te houden, hoor!
Er zal best enige emotie door mij heengaan, als ik, toevallig, zal zien hoe aanstonds een hydraulische schaar met een bijtkracht van 150 ton in 1 keer mij geliefde slaapkamertje waar ik zoveel huiswerk heb gemaakt kapot zal scheuren… is wel zo!
Weg tastbare herinnering… Het gaat plaats maken voor huizen met een perfecte isolatie en een ”perfect” opgeschroefde huursom… waar niemand meer met de liften kan spelen en niemand meer cowboytje kan spelen in de ”catacomben” van die flats uit 1953… Weg romantiek… weg tastbare herinnering. Het verschil tussen u en mij… en dat is goed!!!
Hallo,
Ik ben het wel een beetje met Ron eens hoor! Natuurlijk beantwoorden deze flats niet meer aan de eisen van de hedendaagse woningen, maar ik heb daar 20 jaar met veel plezier gewoond. En in het begin dus ook geen kachels in de slaapkamers. De bloemen op de ramen in de winter. Later kregen wij (heel luxe) gaskacheltjes in de slaapkamers. Maar eerst alleen een kolenkachel in de kamer. ‘s Winters de zithoek rond de kachel en ‘s zomers draaiden mijn ouders de boel om en zaten we bij het raam. Ach ja…het was een hele leuke tijd daar. Het zal me spijten als de flats worden gesloopt, maar ik begrijp best dat het nu écht niet meer kan.
Groeten, Wil
Wat renoveren cv erin en je hebt voor jongelui een prachtige start om te beginnen. Nee slopen en dan nieuwe bouwen. Dan zijn ze voor de meesten niet meer te betalen.Woningbouw verenigingen zijn gewoon verkapte makelaars geworden ze handelen in alle soort woningen tegenwordig. Daar moet de politiek is wat aan gaan doen.
Waar heb je dat nu nog, stuifsneeuw in de vensterbank… Dat was over toen we de nieuwe ramen kregen. En dat tochten? Dat had je alleen als weer eens iemand zo gemakzuchtig was om de buitendeur van het trapportaal open te laten.
Nee, voor ons ex-bewoners (uit de goede tijd) was het daar prima wonen.
Nu is daar echter een zooitje geworden, maar dat heeft mede gewoon te maken met de soort bewoners die er nu wonen ben ik bang.
Renoveren, daar hangt een prijskaartje aan wat voor deze flats gewoon veel te hoog is. Slopen is dan nog helaas de beste optie. En nieuwbouw lost verpaupering van zo’n buurt ook op, dat is o.a. ook in Amsterdam West te zien.
Helaas, het is niet anders.
Ik heb dan wel niet in een van de flats gewoond, maar ik heb uren op het nabij gelegen pleintje en trapveldje versleten. Het was een heerlijke tijd in een prachtige buurt. De heerlijke zomers, de zalige winters. In denk nog vaak aan de tijd terug, en Ron ik kan niet anders zeggen dat je het bovenstaande weer prachtig verwoord heb. En als de flats worden neergehaald, zullen we het moeten doen met onze dierbare herinneringen.
Ray
Ik heb dan wel niet in één van de flats gewoond, maar ik heb heel, heel wat tijd doorgebracht op het nabij gelegen pleintje en trapveldje. Bij het slopen van deze flats verdwijnt er toch weer een stukje tastbare geschiedenis. Ron, je hebt weer prachtig verwoord. Ik zelf woonde in één van de naast gelegen straten, waar ‘s winters ook de bloemen op de ramen stonden, de wind binnen lichtelijk voelbaar was, maar wat deerde het. Ik denk nog geregeld met plezier aan die tijd terug. Onze rijke herinneringen pakt niemand ons af!
Ray
Soort gelijk bericht gisteren geplaatst, welke ik niet terug kon vinden. Vandaar vandaag soortgelijk nieuw stuk geschreven. Zag echter later dat reactie in afwachting is van moderatie. Dus vandaar twee maal geplaatst. Excuus.
Bedankt, Ray! Och ja… het is nu ook weer niet zo dat ik gelijk die ”man met Bugatti”, destijds, in huilen zal uitbarsten, als aanstonds die flat(s) worden gesloopt met een hydraulische schaar van de firma van Beelen, Bottelier, of wie dan ook?
Het is precies wat Wil en Ed, in hun bijdrage, elders in dit blok,ook terecht hebben opgemerkt. Het kan gewoon niet meer zo.
De huidige ergonomie, een term dat de mate van comfort markeert en vroeger niet eens bestond bij mijn weten, dus wat er tegenwoordig aan eisen aan woningen, ook sociale huurwoningen, worden gesteld, zijn zoveel hoger dan deze flats ooit kunnen bieden, dat slopen de beste optie is.
Rationeel gezien natuurlijk helemaal waar, maar ja… onze herinneringen drijven nu eenmaal niet op ratio, maar op pure emotie. Het was er… we woonden daar in een van die flats, of zoals in jouw geval dicht in de buurt. Beleefden van alles.
We hebben gespeeld. We maakten plezier. We lachten. We huilden, als we weer eens vielen van de klim-rekken of fiets, of zo…
We baalden enorm, als we zaten te spelen in de zandbak, op het pleintje, en tijdens het spelen de palm van je hand weer bruin werd gekleurd, met bijbehorende penetrante geur, omdat je vol in een hoop katten-stront had gegrepen zodat je je spel moest onderbreken om je handen te wassen.
Dat soort details. Die herinneringen gekoppeld aan die van de flat en de buurt, tja… ze zullen nooit meer verloren gaan.
Zeker niet zolang ze worden opgetekend door mensen, buurtbewoners, (niet alleen ik die kennelijk ”gezegend” is met een nog, in aanleg, aardig functioneel en redelijk ”fotografisch lange termijn-geheugen” dat beslist verder reikt als slechts ”twee megapixel”, om de hier spontaan ontstane ”woord-spelende metafoor” ietsje ”door te trekken”)
Dus ook anderen die daar nog steeds mede van kunnen getuigen weten nog genoeg herinneringen ”naar boven” te halen… Zeker!
Een heerlijke tijd… Dadelijk ”voltooid verleden tijd”… Tijd voor wat anders? ”Het wordt tijd zeggen anderen weer. Hoogste tijd zeggen weer anderen… Voor alles is wat te zeggen en getuigd van de juistheid van hun conclusies… Maar die tijd van toen komt niet meer terug… De flats hebben hun tijd gehad! Maar de herinneringen blijven we koesteren en die zijn TIJDLOOS!
Met vr.gr,
RON.
Ik heb in de hannieschaft gewoont op nummer 158 2hoog.
Dat was in de jaren 60/70.
Was bevriend met Sjon de Wit, Andre Tullenaar, Ron Spee, Fred Spee, Henk Bierman, Jhon v.d.Wel
Jefrie Rademaker en Jos Weers.
Voetballen op het grasveld en dan weer op je zodemieter krijgen van de wijk agent.
Pvc pijpen pikken toen Schalkwijk werd opgebouwd, van die pijpen maakte wij weer pijl en boog van.
Elke zondag naar de speeltuin Kindervreugd, Tarzan films kijken. Weet nog wel dat wij een bandje hadden, gingen in de kelder spelen.
Dit sloeg nergens op, maar was wel geinig, er zat ook een meisje bij alleen ben ik de naam vergeten.
Ik ben nog in 2010 wezen kijken in de buurt, wat is het daar achteruit gegaan met de buurt.
In de tijd dat ik daar woonde, zag het er 100 keer beter uit.
Maar wat een geweldige jeugd heb ik daar gehad.
Hoop ooit nog eens contact te krijgen met een van de namen die daar hebben gewoont.
Als iemand mij herkent mail me maar.
r.magielsen@quicknet.nl
IK weet het niet zeker of het de zelfde Andre Tullenaar is maar die ik bedoelde was leraar op een basis school in Hoofddorp. En die is een paar maanden geleden overleden.
Beste Aad.
Het zou zo maar eens kunnen.
Ik heb ze vanaf 1974 niet meer gezien of gesproken.
In 1974 ben ik verhuist naar Heerhugowaard.
Beste Ron en Aad,
De Andre Tullenaar die jullie noemen was inderdaad leraar in Hoofddorp en is op 15 november j.l. overleden na een kortstondige ziekte. Ik ken Andre vanaf de tijd dat hij in Schalkwijk woonde en ben 34 jaar bevriend met hem geweest. We missen hem erg.
Beste Ardy.
Gecondoleerd met je vriend en veel sterkte.
Verschillende van mijn kinderen hebben bij Andre in de klas gezeten dat was de bosrank in Hoofddorp.