Afgelopen week werd ik benaderd door een journalist van het Haarlems Dagblad met de vraag of ik op de Aeneas Mackayschool (lager onderwijs) had gezeten. Toen ik daar bevestigend op had geantwoord werd mij gevraagd of ik wat over die periode wilde vertellen. Nou, dat wilde ik wel.
Het werd een gezellig gesprek, en aan het eind werd mij medegedeeld dat aanstaande zaterdag (vandaag dus) in het Haarlems Dagblad een artikel over deze school zou worden geplaatst.
Enfin, vandaag natuurlijk een exemplaar gehaald, het artikel gelezen, en dit hieronder geplaatst.
Veel leesplezier, en natuurlijk mag er weer gereageerd worden.
Onderstaand is nogmaals de tekst en de bijbehorende foto's weergegeven.
Tekst: Kees van der Linden, HD
Mackay had een naam waar je gemakkelijk je tong op breekt. Toch werden er ooit overal in het land protestants-christelijke scholen naar hem vernoemd, in de volksmond soms verbasterd tot de Ananas in blikschool. Die vernoeming had een reden. Het kabinet-Mackay (1888-1891) immers voerde de rijkssubsidie van confessionele scholen in.
Haarlemmer Ed Post (55) ging in zijn jeugd naar de school aan de Zomervaart. ,,In de vierde klas kreeg ik les van meneer Van de Ploeg, die een harmonium had staan.” Eens in de zoveel tijd werd die psalmenpomp in het trappenhuis gezet en dan was het voor alle klassen psalmen zingen geblazen, in de oude berijming. De teksten waren voor de jonge kinderen amper te volgen. ‘Het hijgend hert der jacht ontkomen,/ schreeuwt niet sterker naar ‘t genot/ van de frisse waterstromen/ dan mijn ziel verlangt naar God.’
Post: ,,Elke maandag moest je een psalm of een gezang uit je hoofd kunnen opdreunen. Er waren kinderen die er compleet ziek van werden, die kwamen met pijn in hun buik naar school.”
Het voorlezen uit de Bijbel kon Post meer boeien. ,,Spannende verhalen, vond ik. Ik ben blij dat ik die toen heb gehoord, want ik weet nu veel van de Bijbel af.” Maar zingen? Nee, dat doet Post nog steeds niet graag. ,,Dat is maar goed ook, want als ik ga zingen, zijn alle kippen van de leg.”
